SPZZOZ Szydłowiec

Szczepienia

   W skali indywidualnej szczepienia ochronne wspomagają zdrowy rozwój dziecka, oszczędzają mu dodatkowych wizyt u lekarza, a także chronią je przed pobytem w szpitalu. Rodzicom pozwalają cieszyć się prawidłowym rozwojem ich pociechy, oszczędzają im stresu związanego z opieką nad chorym dzieckiem, a także pomagają uniknąć przebywania na zwolnieniu, wydatków na leczenie a nawet niedogodności szpitalnych. W skali lokalnej szczepienie chroni zdrowie nie tylko dziecka, ale także wszystkich osób w jego otoczeniu: rodzeństwa, dziadków, kolegów ze żłobka, przedszkola czy szkoły, znajomych i wszystkich osób, z którymi ma ono styczność. Dziecko, które nie jest zaszczepione może samo zachorować, a jeśli nie zachoruje to może stać się nosicielem bakterii oraz wirusów, a tym samym stać się groźne dla:

●  dzieci, które są jeszcze zbyt małe, by mogły być w pełni uodpornione przeciwko danej
   chorobie (np. noworodki),
●  dzieci i dorosłych z osłabioną odpornością z powodu choroby przewlekłej (np. choroby
   nerek, serca, wątroby, itp.)
●  dzieci i dorosłych, którzy nie mogą zostać zaszczepieni ze względów medycznych
   (np. chorych na białaczkę lub inne choroby nowotworowe, osób z HIV/AIDS lub
    innymi chorobami układu odpornościowego, otrzymujących chemioterapię,
    radioterapię lub duże dawki leków zwanych kortykosteroidami),
●  pewnej niewielkiej grupy osób, których organizm nie „odpowiada” na niektóre szczepienia
    (nie może wytworzyć przeciwciał pomimo przyjęcia szczepionki).

W Polsce, dzięki powszechności szczepień ochronnych udało się wyeliminować w ostatnim 50-leciu szereg chorób zakaźnych, takich jak dur brzuszny czy błonica, a także znacznie ograniczyć zachorowania na wzw typu B3. W skali globalnej szczepienia zmieniły zdrowotne i społeczne oblicze naszej planety. Nic innego, z wyjątkiem czystej wody pitnej, nawet wynalezienie antybiotyków, nie miało tak znaczącego wpływu na zmniejszenie śmiertelności.

Szczepienia chronią zdrowie nasze i przyszłych pokoleń. Społeczeństwa rozwinięte są przyzwyczajone do życia pod „parasolem ochronnym” szczepień, które zabezpieczają je przed wieloma groźnymi chorobami zakaźnymi. Zaprzestanie szczepień doprowadziłoby do powrotu chorób, których już praktycznie nie ma lub są obecnie pod kontrolą.

Jak działa szczepionka?

Szczepionka to preparat pochodzenia biologicznego, zawierający martwe drobnoustroje chorobotwórcze (lub fragmenty ich struktury) lub żywe (o osłabionej zdolności do zakażania) drobnoustroje chorobotwócze. Po podaniu szczepionki organizm reaguje tak, jakby został zakażony drobnoustrojem chorobotwórczym (ale bez objawów choroby): produkuje przeciwciała, które dają odporność. Jeżeli dojdzie do zakażenia drobnoustrojem chorobotwórczym, przeciwko któremu organizm został wcześniej zaszczepiony – specyficzne (swoiste) przeciwciała chronią organizm przed zachorowaniem. Po szczepieniu człowiek rozwija odporność przeciwko chorobom, na które został zaszczepiony.

Przeziębienie

Tradycyjnie jesień i zima, to okres wzmożonych zachorowań na wszelkie rodzaje infekcji górnych dróg oddechowych. Spośród nich najczęstsze, to zwykłe przeziębienia i grypa. Oba schorzenia to infekcje, czyli zakłócenia górnych dróg oddechowych, do których należy nos, gardło i krtań. Termin infekcja oznacza, że nasze drogi oddechowe zostały zaatakowane przez drobnoustroje (bakterie). Przeziębienie wywołują zwykle bakterie, które są bardzo prymitywnymi organizmami, a ich siła tkwi w ich ilości. Zdrowy organizm broni się przed zakażeniem uruchamiając mechanizmy obronne. Większość odczuwalnych przez nas objawów grypy i przeziębienia to właściwie obrona organizmu przez drobnoustrojami, a nie bezpośrednie działanie bakterii czy wirusów. Jak broni się nasz organizm? Nos, jama ustna, gardło, krtań wyłożone są błoną śluzową, w której znajduje się niezwykle gęsta sieć naczyń krwionośnych. Kiedy w błonie śluzowej zagnieżdżą się drobnoustroje, organizm wysyła specjalne komórki - armię żołnierzy do walki z wrogiem. Przybywają na miejsce przeniesione przez krew. Rozpoczyna się walka, której skutkiem są odczuwane przez nas dolegliwości. Dochodzi do obrzęku błony śluzowej - stąd uczucie zatkanego nosa i "kluchy" w gardle. Błona śluzowa zaczyna produkować zwiększone ilości śluzu, wraz z nim usuwane są bakterie . Kaszlemy i kichamy, aby się go pozbyć. Z nieżywych drobnoustrojów wydobywają się "zatrute strzały" - toksyny, które wywołują gorączkę i ogólne złe samopoczucie. Po skończonej walce na miejsce przybywają inne komórki, których zadaniem jest posprzątać po bitwie. Katar mija, kaszel już nas nie budzi w nocy, ustępuje obrzęk. Jesteśmy zdrowi do następnego razu!

Grypa

Grypa wywołana jest przez wirusy - bardzo niebezpieczne drobnoustroje, nieomal inteligentne, zdolne do błyskawicznego działania, a nawet do zmiany swojego wyglądu i właściwości. Wirusy potrafią też ukrywać się w naszym organizmie, by później (nawet po kilku miesiącach czy latach) ponownie zaatakować. Inne są też objawy przeziębienia i grypy. Przeziębienie rozpoczyna się powoli. Najpierw drapie nas w gardle, od czasu do czasu kichamy. Jeśli na tym etapie sięgniemy po środki zaradcze, najprawdopodobniej inne objawy nie pojawią się. Grypa zaczyna się nagle, niespodziewanie i błyskawicznie, nawet w ciągu paru godzin. Dopada nas w pracy, w sklepie, podczas snu. Zazwyczaj od razu pojawia się wysoka gorączka (powyżej 39°C), uczucie rozbicia, bóle mięśni i stawów. Katar, ból gardła i kaszel przychodzą później lub wcale. Grypa "zwala nas z nóg" - czujemy się chorzy, niezdolni do pracy i wysiłku. Po grypie dochodzi czasem do rozwoju powikłań. Najczęstsze z nich to: zapalenie płuc lub oskrzeli, zapalenie ucha środkowego lub zatok obocznych nosa. Rzadko, na szczęście, w wyniku grypy pojawiają się: zapalenie mięśnia serca i zapalenie opon mózgowych. Przeziębienie przebiega o wiele łagodniej. Gorączka rzadko jest wysoka, a nasze ogólne samopoczucie nie jest tak złe, jak w przypadku grypy. Ponadto grypa atakuje znienacka, przeziębienie zawsze jest skutkiem przemarznięcia, zmiany temperatury, przemoknięcia. (Patrz tabela)

OPRYSZCZKA

Opryszczka to choroba skóry – głównie twarzy i warg, która jest wywołana przez zakażenie wirusem opryszczki pospolitej- Herpes simplex. Zakażenie tym wirusem należy do najczęstszych wśród zakażeń spotykanych u człowieka.Badania wykazały, że niemal 80 % populacji jest nosicielem wirusa opryszczki, ale większość to zakażenia bezobjawowe.Częstotliwość zachorowań u poszczególnych osobników jest różna i do tej pory i nie udało się ustalić przyczyny tego zjawiska .

W jaki sposób się zarażamy?
Pierwotne zakażenie ma miejsce zwykle w dzieciństwie.Po zakażeniu u danego osobnika utrzymuje się stan nosicielstwa.Zakażenie następuje głownie drogą kropelkową lub przez bezpośredni kontakt z zakażonym środowiskiem. Najprawdopodobniej wirus przez skórę a następnie śluzówkę penetruje do zwojów nerwowych i pozostaje tam do czasu uaktywnienia. Czynnikami aktywującymi wirusa są:
1. stany gorączkowe , choroby zakaźne
2. nadmierne nasłonecznienie
3. oziębienie ciała
4. niedożywienie
5. miesiączka
6. zmęczenie
7. silne przeżycia , stres
Po uaktywnieniu wirus drogą nerwową powraca do powierzchni nabłonka i wywołuje uczucie dokuczliwego swędzenia i pieczenie.W tym miejscu najczęściej pojawiają się pierwsze zmiany skórne w opryszczce.

Podstawowe objawy
1. Okres prodromalny ( zwany okresem zwiastunów) –
To czas pojawienia się kłucia, pieczenia i swędzenia w miejscu, w którym po kilku dniach rozwiną się zmiany skórne.Zmiany najczęściej umiejscowione są na twarzy ( wargi, nos), na granicy błon śluzowych i skóry.Inne okolice występowania opryszczki to:
· jama ustna
· rogówka
· narządy płciowe
· rzadziej – na palcach rąk

2. Okres powstawania pęcherzyków -
Pęcherzyki są wykwitami pierwotnymi i mają skłonność do grupowania się. Początkowo są twarde i napięte oraz wypełnione płynem surowiczym, który z czasem staje się ropnym w wyniku wtórnego zakażenia bakteryjnego.Pęcherzyką towarzyszy znaczna bolesność.

3. Okres powstawania nadżerek –
Po pewnym czasie płyn wypełniający pęcherzyki ulega zmętnieniu a następnie cały
pęcherzyk pęka i tworzy się bolesna rana zwana nadżerką. Jest to okres, w którym
możliwość przeniesienia zakażenia w inne miejsce jest największa .

4. Okres powstawania strupów –
Po pewnym czasie zawartość pękniętego pęcherzyka zasycha tworząc strup.Należy pamiętać, by ich nie zdrapywać, ponieważ wydłuża to proces gojenia oraz może spowodować krwawienie i doprowadzić do przeniesienia wirusa w inne miejsce.

Bardzo ważne jest, by leczenie rozpocząć w momencie pojawienia się objawów prodromalnych bowiem wtedy wirus jest już aktywny i należy jak najszybciej mu przeciwdziałać.Stosuje się głownie preparaty ( kremy) zawierające leki przeciwwirusowe np.acyklowir.Im później wdrożymy leczenie tym dłużej będzie ono trwało.

O czym należy pamiętać...
1) Opryszczka jest ZAKAŻNA! Dlatego zawsze należy myć ręce po dotknięciu zmian skórnych.
2) Nie należy rozdrapywać pęcherzyków ze względu na łatwość rozprzestrzeniania się .
3) Należy używać osobnego ręcznika .
4) Należy unikać dotykania oczu , bo można doprowadzić do powstania opryszczki rogówki, co w konsekwencji może spowodować uszkodzenie wzroku .